» u dróg ciemnych z niebem twarzą w twarz chaty tłoczyły się w ciżbie...

Ochla (do 1945 niem. Ochelhermsdorf) istnieje od XIII w. Obecna nazwa pochodzi od przepływającej nieopodal Śląskiej Ochli (niem. Ochel). To określenie posiada dwa przypuszczalne źródłosłowy. Historyk Otto Wolf wywodził ją od polskiego słowa "ochłoda", inny - August Föerster - od niemieckiej nazwy ochry - żelazowej glinki, obecnej w piasku na całej długości rzeki. Potwierdza to fakt, iż Ochla przez setki lat zamieszkiwana była zarówno przez ludność polską, jak i niemiecką. Obecni i przedwojenni mieszkańcy wsi w latach 90. XX w. postawili w niej pomnik poświęcony wcześniejszym pokoleniom ją zamieszkującym.

Pomiędzy XV a XVIII wiekiem wieś podzielona była na trzy oddzielne miejscowości (Górna, Dolna i Środkowa). Kompletnie zniszczone w czasie najazdu Szwedów w XVII w. Najciekawszym zabytkiem jest XIII-wieczny kamienny kościół, przy nim kilka zachowanych płyt nagrobnych z nieistniejącego już cmentarza oraz krzyż pokutny z 1604 roku upamiętniający morderstwo popełnione przez ówczesnego dziedzica von Rothenburga.

We wsi zachował się też dwór z XVII wieku (obecnie stoi nieużywany) oraz - częściowo zamieszkany - pałacyk z końca XVIII wieku. Bezpośrednio po wojnie wieś otrzymała nazwę Jerzmanów, jednak po roku zmieniono ją z racji zbyt częstego występowania tej nazwy na Ziemiach Odzyskanych.

Wjeżdżając do Ochli od północy, po prawej stronie zobaczymy Park Muzeum Etnograficznego ("Skansen"). W nim - przykłady budownictwa ludowego z okolic, cyklicznie odbywające się festiwale etnograficzne oraz imprezy (np. Wileńskie Kaziuki, Żniwa kukurydziane po Bukowińsku, Lubuskie kolędowanie, Lubuskie smaki, Paździerze, Dożynki winiarskie).